Το νόημα της ζωής σε μια σύντομη παραβολή

Όσο πετούσα πάνω από τον απέραντο, ατελείωτο ωκεανό, θαύμαζα την ομορφιά των ηλιοκαμένων κυμάτων κάτω από αυτόν. Η έκταση του νερού εκτεινόταν μέχρι τον ορίζοντα, ένας μαγευτικός χορός φωτός και κίνησης. Αλλά αυτό που πραγματικά τράβηξε το βλέμμα μου ήταν το πλήθος των ανθρώπων που κολυμπούσαν ενάντια στην παλίρροια.

Από το πλεονεκτικό μου σημείο στον ουρανό, τους έβλεπα να παλεύουν, κάθε τους κίνηση ήταν μια μάχη ενάντια στο αδυσώπητο ρεύμα. Κολυμπούσαν με αποφασιστικότητα, τα πρόσωπά τους ήταν χαραγμένα με αποφασιστικότητα, ωστόσο υπήρχε μια αισθητή αίσθηση κούρασης ανάμεσά τους.

Περίεργος και διασκεδασμένος, τους φώναξα, με τη φωνή μου να βροντοφωνάζει στον αέρα. "Κοιτάξτε ψηλά! Υπάρχει πιο εύκολος δρόμος!' Όμως τα λόγια μου καταπλάκωσε ο άνεμος, χωρίς να τα ακούσουν και χωρίς να τα προσέξουν οι από κάτω."

Αποφασισμένος να τραβήξω την προσοχή τους, άρχισα να πετάω βότσαλα στο νερό. Οι μικροσκοπικοί παφλασμοί αντιμετωπίστηκαν με εκνευρισμό παρά με ευαισθητοποίηση. Έτσι, μάζεψα μεγαλύτερες πέτρες, ελπίζοντας ότι οι μεγαλύτερες διαταραχές θα τα έκαναν να σταματήσουν και να κοιτάξουν ψηλά.

Αλλά αντί να τα αφυπνίσουν, οι πέτρες απλώς ενέτειναν τον αγώνα τους. Έδειχναν ενοχλημένα, ακόμη και θυμωμένα, και κάθε χτύπημα απλώς ενίσχυε την απόφασή τους να κολυμπήσουν πιο σκληρά. Κάποιοι άρχισαν να περιποιούνται τα τραύματά τους, φορώντας τους αγώνες τους ως ταυτότητα, βλέποντας τους εαυτούς τους ως θύματα μιας αόρατης δύναμης.

Νεογέννητα εμφανίστηκαν, με τα μάτια τους ορθάνοιχτα από αθωότητα, και γρήγορα εντάχθηκαν στο πλήθος. Μιμούνταν τις πράξεις των γύρω τους, αγνοώντας ότι υπήρχε ένας διαφορετικός δρόμος.

Κάθε τόσο συχνά, ένας κολυμβητής έφτανε σε σημείο εξάντλησης και παραδινόταν. Εκείνη τη στιγμή της απελευθέρωσης, η παλίρροια θα άλλαζε για αυτούς. Χωρίς να παλεύουν πια, άρχισαν να επιπλέουν, παρασυρόμενοι απαλά από το ρεύμα προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Αυτά τα άτομα σχημάτιζαν μικρότερες ομάδες, απομακρυνόμενα από τη μάζα. Δεν είχαν πλέον απήχηση στο μεγαλύτερο πλήθος, του οποίου η εστίαση παρέμενε στον αδιάκοπο αγώνα ενάντια στην παλίρροια. Αντ' αυτού, αυτές οι μικρότερες ομάδες περνούσαν το χρόνο τους προβληματιζόμενες, κατανοώντας και αγκαλιάζοντας τη ροή της ζωής.

Καθώς επέπλεαν και προβληματίζονταν, ένα νησί άρχισε να αναδύεται στον ορίζοντα, που προηγουμένως ήταν κρυμμένο από το οπτικό πεδίο. Κοιτάζοντας προς τη σωστή κατεύθυνση, μπορούσαν τώρα να δουν αυτό που ήταν αόρατο γι' αυτούς πριν.

Το νησί αντιπροσώπευε τον αληθινό τους εαυτό, τον σκοπό της ζωής τους. Ενθουσιασμένοι και με κίνητρο, άρχισαν να κολυμπούν προς αυτό, με τις κινήσεις τους να είναι πλέον σε αρμονία με το υποστηρικτικό ρεύμα.

Με την παλίρροια να βοηθάει το ταξίδι τους, κολύμπησαν αβίαστα, μέσα στη ροή της ζωής. Οι αγώνες του παρελθόντος έμοιαζαν με μακρινές αναμνήσεις, που είχαν αντικατασταθεί από την αίσθηση του σκοπού και της κατεύθυνσης.

Εγώ παρακολουθούσα από ψηλά, με την καρδιά μου να φουσκώνει από υπερηφάνεια. Βλέποντάς τους να αγκαλιάζουν το πραγματικό τους μονοπάτι, τους έδωσα ένα μπράβο, μια χειρονομία συγχαρητηρίων και ενθάρρυνσης.

Όσο πλησίαζαν το νησί, τα κύματα μεταμορφώνονταν σε μια ισχυρή αλλά και ήπια δύναμη, που τους ωθούσε προς τα εμπρός. Άρχισαν να σερφάρουν στην κορφή των κυμάτων, ταξιδεύοντας με χαρά και αγαλλίαση προς το πεπρωμένο τους.

Το ταξίδι τους είχε μεταμορφώσει. Αυτό που ξεκίνησε ως αγώνας ενάντια στην παλίρροια έγινε ένας αρμονικός χορός μαζί της. Είχαν βρει τον αληθινό τους εαυτό, τον σκοπό τους και το νόημα της ζωής.