მოდით განვიხილოთ არსებული საკვების განაწილების მოდელი ღარიბებისთვის, რომელიც მოიცავს მრავალ გამოწვევას:
- საკვების მიწოდების დრო
- საკვების შენახვის ვადა
- გაცივების არარსებობა
- შენახვის ხარჯები
- საქონლის შეძენისა და ტრანსპორტირების ხარჯები
- დახმარების საჭიროების მქონე ადამიანების მოძებნა და კვალიფიკაცია
- საკვების ამ ადამიანებამდე მიტანა
- სიტუაციის უცვლელობა – უსასრულო დამოკიდებულება
რა მოხდება, თუ ჩვენ შეგვიძლია ამ პრობლემების მოგვარება უკვე შეგროვებული არსებული თანხებით, მაგრამ უბრალოდ ახალი გზით, რომელიც ამ პრობლემებს ფუნდამენტურად აგვარებს? როგორ?
რა მოხდება, თუ ამ ფულს გამოვიყენებთ და სკოლებში ქათმების ფერმებს და სოფლის მეურნეობას დავნერგავთ და ბავშვებს ვასწავლით როგორ გააკეთონ ეს? ჰმმ... ვნახოთ რა მოხდება:
- ბავშვები სწავლობენ, როგორ მოიყვანონ საკუთარი საკვები და შეძლებენ ამის გაკეთებას მთელი ცხოვრება.
- ისინი ყოველდღე სახლში მიაქვთ ახალი საკვები მათთვის და მათთვის, ვინც მათ გარშემო დახმარებას საჭიროებს.
- საკვები უფრო მეტ საკვებ ნივთიერებას შეიცავს, რადგან სახლში ახალი მიაქვთ.
- შენახვა ან გაცივება საჭირო არ არის.
- ბავშვები ხდებიან მიწოდების მექანიზმი და შეუძლიათ საჭიროების მქონე ადამიანების პოვნა.
- სწავლის შემდეგ, მოსწავლეები იღებენ საწყის პაკეტს, რათა იგივე გააკეთონ სახლში და შეძლონ თავიანთი ოჯახების გამოკვება, ნაცვლად დამოკიდებულების.
- ბავშვები ხდებიან მასწავლებლები ოჯახისთვის, რადგან ეხმარებიან ოჯახს საკუთარი საკვების მოყვანაში სახლში.
- სიტუაცია იცვლება, რადგან საკვები ხდება უხვი, ფერმები უხვი, ხალხს აქვს უნარი თავის გამოკვებისა და სწავლობენ საზოგადოების მოვლას.
- ბავშვები სწავლობენ რას ნიშნავს შრომა, მეწარმეობის სწავლა და როგორ იყვნენ თვითკმარი და ამაყი თავიანთი შრომით.
- ეს მოდელი მასშტაბირებადია ქვეყნის მასშტაბით და ქვეყნებს შორის, რადგან ის მუშაობს საზოგადოების, რეგიონალური და, შედეგად, ქვეყნის დონეზე.
