Келгиле, жакырларга азык-түлүк таратуунун учурдагы моделин карап көрөлү, бул көптөгөн кыйынчылыктарды камтыйт:
- Азык-түлүктү жеткирүү убактысы
- Азык-түлүктүн сактоо мөөнөтү
- Муздаткычтын жоктугу
- Сактоо чыгымдары
- Товарларды алуу жана ташуу чыгымдары
- Жардамга муктаж адамдарды табуу жана аныктоо
- Азык-түлүктү ошол адамдарга таратуу
- Абалда өзгөрүү жок – чексиз көз карандылык
Эгерде биз бул көйгөйлөрдүн баарын буга чейин чогултулган каражаттар менен чечип, бирок бул көйгөйлөрдү өзөгүндө чечүү үчүн жаңы жол менен жасасакчы? Кантип?
Эгерде биз бул акчаны алып, анын ордуна мектептерге тоок фермаларын жана айыл чарбасын киргизип, балдарга аны кантип жасоону үйрөтсөкчү? Хмм... эмне болорун көрөлү:
- Балдар өз тамак-ашын өстүрүүнү үйрөнүшөт жана өмүр бою аны жасай алышат.
- Алар күн сайын жаңы азык-түлүктү үйүнө алып барып, муктаж болгон үй-бүлөлөргө таратышат.
- Азык-түлүк жаңы алынгандыктан, көбүрөөк азыктык баалуулукка ээ болот.
- Сактоо же муздатуу кереги жок.
- Балдар жеткирүү механизми болуп, муктаждарды табууга кам көрө алышат.
- Үйрөнгөндөн кийин, студенттер үйдө да ушундай кылуу үчүн баштапкы пакет ала алышат, ошентип, көз каранды болуунун ордуна үй-бүлөсүн багышат.
- Балдар үй-бүлөсүнө үйдө өз тамак-ашын өстүрүүгө жардам берип, үй-бүлө үчүн мугалим болушат.
- Абал өзгөрөт, анткени тамак-аш мол болот, фермалар көбөйөт, адамдар өздөрүн багуу үчүн көндүмдөргө ээ болушат жана коомду өздөрү багууну үйрөнүшөт.
- Балдар эмгектенүүнүн маанисин, ишкердикти үйрөнүүнү жана өз ишине сыймыктанууну үйрөнүшөт.
- Бул модель өлкө боюнча жана башка өлкөлөрдө масштабдуу болот, анткени ал коомдук деңгээлде, аймактык деңгээлде жана натыйжада өлкө деңгээлинде иштейт.
