Kısa Bir Meselde Hayatın Anlamı

Uçsuz bucaksız okyanusun üzerinde uçarken, aşağıdaki güneş ışığıyla parıldayan dalgaların güzelliğine hayran kaldım. Su, ufka kadar uzanıyor, ışık ve hareketin büyüleyici bir dansını sergiliyordu. Ancak asıl dikkatimi çeken, akıntıya karşı yüzen insanların çokluğuydu.

Gökyüzündeki konumumdan, her kulaçlarıyla amansız akıntıya karşı mücadele ettiklerini gördüm. Kararlılıkla yüzüyorlardı, yüzleri azimle doluydu, ancak aralarında hissedilir bir yorgunluk vardı.

Merak ve eğlenceyle onlara seslendim, sesim havada yankılandı. 'Yukarı bakın! Daha kolay bir yol var!' Ancak sözlerim rüzgar tarafından yutuldu, aşağıdakiler tarafından duyulmadı ve fark edilmedi.

Dikkatlerini çekmeye kararlıydım, suya çakıl taşları atmaya başladım. Küçük sıçramalar farkındalık yerine rahatsızlıkla karşılandı. Daha büyük taşlar aldım, daha büyük rahatsızlıkların onları durdurup yukarı bakmalarını sağlayacağını umarak.

Ancak onları uyandırmak yerine, taşlar sadece mücadelelerini artırdı. Rahatsız olmuş, hatta kızgın görünüyorlardı, her darbe sadece daha çok yüzme azimlerini artırıyordu. Bazıları yaralanmaya başladı, mücadelelerini kimlikleri olarak üstleniyor, kendilerini görünmez bir gücün kurbanı olarak görüyorlardı.

Yeni doğanlar ortaya çıktı, masumiyetle dolu gözleriyle, hızla kalabalığa katıldılar. Etraflarındakilerin hareketlerini taklit ediyorlar, farklı bir yolun var olduğunun farkında değillerdi.

Arada bir, bir yüzücü yorgunluk noktasına ulaşıp teslim olurdu. Bırakma anında, akıntı onlar için yön değiştirirdi. Artık savaşmıyor, akıntı tarafından nazikçe ters yönde taşınıyorlardı.

Bu bireyler, kalabalıktan uzaklaşan küçük gruplar oluşturdu. Artık büyük kalabalıkla aynı frekansta değillerdi, odakları akıntıya karşı bitmek bilmeyen mücadeleydi. Bunun yerine, bu küçük gruplar zamanlarını düşünerek, anlayarak ve yaşamın akışını kucaklayarak geçiriyorlardı.

Yüzerken ve düşünürken, ufukta daha önce görünmeyen bir ada belirmeye başladı. Doğru yöne döndüklerinde, daha önce görünmez olanı görebildiler.

Ada, onların gerçek benliklerini, yaşam amaçlarını temsil ediyordu. Heyecan ve motivasyonla dolu, ona doğru yüzmeye başladılar, artık destekleyici akıntıyla uyum içinde kulaç atıyorlardı.

Akıntı yolculuklarına yardımcı oldukça, hayatın akışında zahmetsizce yüzdüler. Geçmişin mücadeleleri uzak birer anı gibi görünüyordu, yerini bir amaç ve yön duygusu almıştı.

Yukarıdan izlerken, kalbim gururla doldu. Gerçek yollarını kucakladıklarını görmek, onlara bir baş parmak işareti verdim, bir tebrik ve cesaretlendirme jesti.

Adaya yaklaştıkça, dalgalar güçlü ama nazik bir kuvvete dönüştü, onları ileriye doğru itti. Dalgaların tepesinde sörf yapmaya başladılar, coşku ve mutlulukla kaderlerine doğru ilerlediler.

Yolculuk onları dönüştürmüştü. Akıntıya karşı bir mücadele olarak başlayan şey, onunla uyumlu bir dansa dönüşmüştü. Gerçek benliklerini, amaçlarını ve yaşamın anlamını bulmuşlardı.