Ni rigardu la ekzistantan modelon de provizado de akvo al malriĉuloj, kiu implikas multajn defiojn:
- Malnoviĝintaj manpumpiloj kiuj rompiĝas ene de mallonga tempo
- Neniu disponebla prizorgado pro fokuso nur sur instalado kaj malofte prizorgado
- Malgranda aŭ neniu akvofiltrado (bakterioj, toksinoj, pezaj metaloj)
- Fokuso sur mallongtempaj solvoj kaj provizado de akvo, sed ne nepre pura akvo
- Neniu ĝenerala strategio por ripari la problemon, nur flikado de unu loko al alia
- Neniu ŝanĝo en la situacio – senfina dependeco
BONDH-E-SHAMS (La Suna Akvo Projekto) – www.bondheshams.org
BES uzas rapide deplojeblajn akvofiltrilajn kestojn kiuj povas servi komunumon de ĝis 5,000 ĝis 10,000 homoj. Ĝi povas esti starigita en malpli ol 10 minutoj surloke kaj super iu ajn ekzistanta akvofonto. Ĝi havas plenan filtradkapablon adaptitan al tiu akvofonto. Atendata vivdaŭro estas 25+ jaroj.
BES nun kreas skaleblajn akvofabrikojn tra la lando kiuj vendos botelakvon al la loĝantaro kaj el tiu profito, pagos por akvokestoj por tiuj vilaĝoj kiuj ne povas pagi ĝin. La investantoj estas la bonfaraj organizoj kiuj laboras en tiu areo, kiuj tiam ricevos celitan rendimenton de 10% en jaro por sia investo. BES uzos tiun investon por konstrui akvofabrikojn kiuj tiam fariĝos fonto de ripeta enspezo.
La bonfaraj organizoj profitas ĉar ili ne devas uzi financojn por akvo kaj ankaŭ ricevas 10% rendimenton por fari sian alian laboron. BES ricevas kapitalon por konstrui la akvofabrikojn. La homoj de tiu regiono helpas tiujn kiuj ne povas, aĉetante botelakvon de BES. La profito de la akvofabrikoj subtenas operacion kaj ankaŭ pagas por la vilaĝoj kiuj ne povas pagi la akvon. Do, esence, la bonfaraj organizoj kaj homoj en tiu areo nun kapablas ripari tiun problemon por ĉiam. Ĉi tio fariĝas skalebla solvo ĉar se ni povas fari tion je urba nivelo, ni povas fari tion ankaŭ je regiona nivelo. Kaj denove uzante ekzistantajn rimedojn kiuj jam estas tie.
