गरीबांसाठी अन्न वितरणाच्या विद्यमान मॉडेलला अनेक आव्हानांचा सामना करावा लागतो:
- अन्न वितरणासाठी लागणारा वेळ
- अन्नाचे शेल्फ जीवन
- शीतकरण नाही
- साठवण खर्च
- वस्तू मिळवणे आणि वाहतूक खर्च
- ज्यांना मदतीची गरज आहे अशा लोकांना शोधणे आणि पात्र ठरवणे
- त्या लोकांना अन्न वितरित करणे
- परिस्थितीत कोणताही बदल नाही - अंतहीन अवलंबित्व
जर आपण या सर्व समस्यांचे निराकरण विद्यमान निधीचा वापर करून करू शकलो तर? कसे?
जर आपण या पैशाचा वापर करून शाळांमध्ये कोंबडी फार्म आणि शेती सुरू केली आणि मुलांना ते कसे करायचे ते शिकवले तर काय होईल? ह्म्म… पाहूया काय घडते:
- मुलं स्वतःचे अन्न कसे उगवायचे ते शिकतात आणि आयुष्यभर ते करू शकतात.
- ते दररोज ताजे अन्न घरी नेतात आणि त्यांना माहित असलेल्या गरजू कुटुंबांसाठी देखील.
- अन्नात अधिक पोषण असते कारण ते ताजे नेले जाते.
- साठवण किंवा शीतकरणाची गरज नाही.
- मुलं वितरण यंत्रणा बनतात आणि गरजूंचा शोध घेण्याची जबाबदारी घेतात.
- शिकल्यानंतर, विद्यार्थी घरी तेच करण्यासाठी स्टार्टर पॅक मिळवू शकतात, त्यामुळे ते अवलंबून राहण्याऐवजी त्यांच्या कुटुंबाचे पोषण करू शकतात.
- मुलं कुटुंबासाठी शिक्षक बनतात कारण ते कुटुंबाला घरी स्वतःचे अन्न उगवण्यास मदत करतात.
- परिस्थितीत बदल होतो कारण अन्न मुबलक होते, फार्म मुबलक होतात, लोकांना स्वतःचे पोषण करण्याची क्षमता मिळते आणि समुदायाची काळजी घेणे शिकतात.
- मुलं कष्टाचे महत्त्व, उद्योजकता आणि स्वावलंबन शिकतात आणि त्यांच्या कामाचा अभिमान बाळगतात.
- हे मॉडेल देशभरात आणि देशांमध्ये विस्तारण्यायोग्य आहे कारण ते समुदाय स्तरावर, प्रादेशिक स्तरावर आणि परिणामी, देश स्तरावर काम करते.
