Hona hemen txiroei elikagaiak banatzeko eredua, hainbat erronka dituenak:
- Elikagaien entrega denbora
- Elikagaien iraupena
- Hozkailurik ez
- Biltegiratze kostua
- Ondasunak eskuratze eta garraio kostua
- Laguntza behar duten pertsonak aurkitzea eta sailkatzea
- Elikagaiak pertsona horiei banatzea
- Egoeraren aldaketarik ez – mendekotasun amaigabea
Zer gertatuko litzateke arazo horiek guztiak konpondu ahal izango bagenitu dagoeneko bildu diren funtsak erabiliz, baina modu berri batean, arazo horiek oinarrian konponduz? Nola?
Zer gertatuko litzateke diru hori hartu eta, horren ordez, oilategiak eta nekazaritza eskoletan ezarriko bagenitu eta haurrei hori egiten irakatsiko bagenie? Ikus dezagun zer gertatzen den:
- Haurrak beren elikagaiak ekoizten ikasten dute eta bizitza osorako gai dira.
- Elikagaiak egunero fresko eramaten dituzte etxera beraientzat eta inguruan ezagutzen dituzten behar duten familientzat.
- Elikagaiak nutrizio gehiago du etxera fresko eramaten delako.
- Ez da biltegiratzerik edo hozkailurik behar.
- Haurrak bilaketan eta behar dutenak aurkitzen arduratzen dira.
- Ikasi ondoren, ikasleek hasierako sorta bat jaso dezakete etxean berdina egiteko, beren familiak elikatzeko mendeko izan beharrean.
- Haurrak irakasle bihurtzen dira familiaren aurrean, etxean beren elikagaiak hazten laguntzen baitiete.
- Egoera aldatzen da, elikagaiak ugari bihurtzen dira, baserriak ugari bihurtzen dira, jendeak bere burua elikatzeko trebetasuna du eta komunitatea zaintzen ikasten du.
- Haurrak gogor lan egiteak zer esan nahi duen ikasten dute, ekintzailetza ikasten dute eta beren lanaz harro izaten ikasten dute.
- Eredu hau eskalagarri da herrialde batean eta herrialdeen artean, komunitate mailan, eskualde mailan eta, ondorioz, herrialde mailan funtzionatzen baitu.
