De betekenis van het leven in een korte parabel

Terwijl ik over de uitgestrekte, eindeloze oceaan vloog, verwonderde ik me over de schoonheid van de zonovergoten golven beneden me. Het water reikte tot aan de horizon, een betoverende dans van licht en beweging. Maar wat me echt opviel, was het grote aantal mensen dat tegen de stroom in zwom.

Vanuit mijn gezichtspunt in de lucht zag ik ze worstelen, elke slag een gevecht tegen de meedogenloze stroming. Ze zwommen vastberaden, hun gezichten vol vastberadenheid, maar er was een gevoel van vermoeidheid onder hen voelbaar.

Nieuwsgierig en geamuseerd riep ik ze, mijn stem galmde door de lucht. Kijk omhoog! Er is een makkelijkere weg! Maar mijn woorden werden opgeslokt door de wind, ongehoord en onopgemerkt door degenen beneden.

Determineerd om hun aandacht te trekken, begon ik kiezels in het water te gooien. De kleine spetters werden eerder geïrriteerd dan opgemerkt. Dus pakte ik grotere stenen in de hoop dat de grotere verstoringen hen zouden doen stilstaan en opkijken.

Maar in plaats van ze wakker te maken, maakten de stenen hun strijd alleen maar erger. Ze leken geïrriteerd, zelfs boos, en elke klap versterkte hun vastberadenheid om harder te zwemmen. Sommigen begonnen hun verwondingen te koesteren, ze droegen hun strijd als een identiteit en zagen zichzelf als slachtoffers van een onzichtbare kracht.

Nieuwgeborenen verschenen met hun ogen wijd open van onschuld en voegden zich snel bij de menigte. Ze imiteerden de acties van de mensen om hen heen, zich er niet van bewust dat er een ander pad bestond.

Elke zwemmer bereikte zo nu en dan een punt van uitputting en gaf zich over. Op dat moment van loslaten keerde het tij. Ze vochten niet meer en begonnen te drijven, zachtjes gedragen door de stroming in de tegenovergestelde richting.

Deze individuen vormden kleinere groepen, die wegdreven van de massa. Ze resoneerden niet langer met de grotere menigte, die zich bleef richten op de onophoudelijke strijd tegen het getij. In plaats daarvan brachten deze kleinere groepen hun tijd door met nadenken, begrijpen en het omarmen van de stroom van het leven.

Terwijl ze dobberden en nadachten, begon zich aan de horizon een eiland af te tekenen dat voorheen aan het zicht onttrokken was.

Het eiland vertegenwoordigde hun ware zelf, hun levensdoel. Opgewonden en gemotiveerd begonnen ze ernaar toe te zwemmen, hun slagen nu in harmonie met de ondersteunende stroming.

Met het getij dat hun reis ondersteunde, zwommen ze moeiteloos, in de stroom van het leven. De worstelingen uit het verleden leken verre herinneringen, vervangen door een gevoel van doelgerichtheid en richting.

Ik keek van bovenaf toe, mijn hart zwol van trots. Toen ik zag dat ze hun ware pad omarmden, gaf ik ze een duim omhoog, een gebaar van felicitatie en aanmoediging.

Naarmate ze het eiland naderden, veranderden de golven in een krachtige maar zachte kracht die hen voortstuwde. Ze begonnen te surfen op de top van de golven, vol vreugde en opwinding op weg naar hun bestemming.

De reis had hen veranderd. Wat begon als een strijd tegen de stroom, werd een harmonieuze dans met de stroom. Ze hadden hun ware zelf gevonden, hun doel en de zin van het leven.