Kuptimi i Jetës në një Parabolë të Shkurtër

Ndërsa fluturoja mbi oqeanin e pafund, mrekullohesha nga bukuria e valëve të ndriçuara nga dielli poshtë. Shtrirja e ujit zgjatej deri në horizont, një vallëzim magjepsës i dritës dhe lëvizjes. Por ajo që më tërhoqi vëmendjen ishte shumësia e njerëzve që notonin kundër rrymës.

Nga pozita ime në qiell, i shihja duke luftuar, çdo goditje një betejë kundër rrymës së pamëshirshme. Notonin me vendosmëri, fytyrat e tyre të gdhendura me vendosmëri, megjithatë kishte një ndjenjë të prekshme lodhjeje mes tyre.

Kurioz dhe i argëtuar, iu thirra, zëri im buçiste nëpër ajër. 'Shikoni lart! Ka një mënyrë më të lehtë!' Por fjalët e mia u përpinë nga era, të padëgjuara dhe të pavërejtura nga ata poshtë.

I vendosur për të tërhequr vëmendjen e tyre, fillova të hedh gurë të vegjël në ujë. Spërkatjet e vogla u pritën me irritim në vend të ndërgjegjësimit. Kështu, mora gurë më të mëdhenj, duke shpresuar se shqetësimet më të mëdha do t'i bënin të ndaleshin dhe të shikonin lart.

Por në vend që t'i zgjonin, gurët vetëm sa shtuan në luftën e tyre. Ata dukeshin të irrituar, madje të zemëruar, çdo ndikim vetëm sa intensifikonte vendosmërinë e tyre për të notuar më fort. Disa filluan të kujdeseshin për plagët, duke i mbajtur luftërat e tyre si identitete, duke parë veten si viktima të një force të padukshme.

Foshnje të reja u shfaqën, sytë e tyre të mëdhenj me pafajësi, duke iu bashkuar shpejt turmës. Ata imitonin veprimet e atyre përreth tyre, të pavetëdijshëm se ekzistonte një rrugë tjetër.

Herë pas here, një notar arrinte një pikë lodhjeje dhe dorëzohej. Në atë moment të lënies, rryma do të ndryshonte për ta. Nuk luftonin më, fillonin të notonin, të mbartur butësisht nga rryma në drejtim të kundërt.

Këta individë formonin grupe më të vogla, duke u larguar nga masat. Ata nuk rezononin më me turmën më të madhe, e cila mbante fokusin në luftën e pandërprerë kundër rrymës. Në vend të kësaj, këto grupe më të vogla kalonin kohën duke reflektuar, kuptuar dhe përqafuar rrjedhën e jetës.

Ndërsa notonin dhe reflektonin, një ishull filloi të shfaqej në horizont, më parë i fshehur nga pamja. Duke parë drejtimin e duhur, ata tani mund të shihnin atë që kishte qenë i padukshëm për ta më parë.

Ishulli përfaqësonte vetveten e tyre të vërtetë, qëllimin e jetës së tyre. Të emocionuar dhe të motivuar, filluan të notonin drejt tij, goditjet e tyre tani në harmoni me rrymën mbështetëse.

Me rrymën që ndihmonte udhëtimin e tyre, ata notonin pa mundim, në rrjedhën e jetës. Luftërat e së kaluarës dukeshin si kujtime të largëta, të zëvendësuara nga një ndjenjë qëllimi dhe drejtimi.

I shikoja nga lart, zemra ime mbushej me krenari. Duke i parë të përqafonin rrugën e tyre të vërtetë, u dhashë një shenjë miratimi, një gjest urimi dhe inkurajimi.

Ndërsa i afroheshin ishullit, valët u transformuan në një forcë të fuqishme por të butë, duke i shtyrë përpara. Filluan të surfonin mbi kreshtën e valëve, duke udhëtuar me gëzim dhe eksitim drejt destinacionit të tyre.

Udhëtimi i kishte transformuar. Ajo që filloi si një luftë kundër rrymës u bë një vallëzim harmonik me të. Ata kishin gjetur vetveten e tyre të vërtetë, qëllimin e tyre dhe kuptimin e jetës.